Η γαλλική φράση DEJA VU σημαίνει κατά λέξη «ήδη ιδωμένο». Στην καθημερινή γλώσσα έχει καθιερωθεί να χρησιμοποιούμε τη φράση déjà vu για οτιδήποτε μας δίνει την εντύπωση ότι επαναλαμβάνεται ή μας θυμίζει κάτι. Ο όρος αυτός, όμως, που τόσο συχνά ακούμε και χρησιμοποιούμε χωρίς να είμαστε εντελώς σίγουροι για τι πράγμα ακριβώς μιλάμε, είναι ο επιστημονικός όρος για μία «φάρσα» που μας παίζει η μνήμη μας. Περιγράφει το φαινόμενο κατά το οποίο αισθανόμαστε ότι ένα συμβάν, μία στιγμή, μία εμπειρία την έχουμε ξαναζήσει, χωρίς όμως να μπορούμε να θυμηθούμε πότε, πώς και πού. Τι ακριβώς είναι αυτό το περίφημο déjà vu;
«Το έχω ξαναδεί το... έργο»
Ας πούμε ότι βρίσκεστε με μια παρέα σε ένα εστιατόριο και συζητάτε. Ξαφνικά και χωρίς να έχει συμβεί κάτι ιδιαίτερο έχετε την αίσθηση ότι αυτήν ακριβώς τη στιγμή την έχετε ξαναζήσει και για μερικά δευτερόλεπτα σας φαίνεται ότι ο χώρος, τα πρόσωπα, η ατμόσφαιρα, η συζήτηση, όλα έχουν ξαναϋπάρξει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο σε κάποια άλλη στιγμή στη ζωή σας. Στην πραγματικότητα, δεν μπορείτε να θυμηθείτε αν έχετε ξαναβρεθεί με τους συγκεκριμένους ανθρώπους στο συγκεκριμένο μέρος. Παρ’ όλα αυτά, έχετε αυτή την αίσθηση του γνώριμου και ταυτόχρονα του παράξενου και παράδοξου. Δεν είναι ακριβώς ανάμνηση, καμιά φορά μάλιστα υπάρχει η αίσθηση ότι ίσως να έχουμε ονειρευτεί αυτά τα στιγμιότυπα που βιώνουμε. Συνήθως, μένουμε με μια ακαθόριστη αίσθηση ότι κάτι ανεξήγητο μας συνέβη και μετά από λίγο το ξεχνάμε.
Ανάδυση ενός υποσυνείδητου βιώματος
Η πρώτη εξήγηση Ο πρώτος επιστήμονας που στο βιβλίο του «Το μέλλον των ψυχικών επιστημών» αναφέρθηκε στο φαινόμενο αυτό και του έδωσε τον ελληνικό όρο «παραμνησία» ήταν ο γάλλος ερευνητής E. Boirac, στα τέλη του 19ου αιώνα. Πέρα, όμως, από αυτή την αναφορά, φαίνεται πως δεν το μελέτησε εκτενέστερα. Λίγο αργότερα, ο Freud έδωσε τη δική του ερμηνεία λέγοντας πως αυτού του είδους τα βιώματα είναι το αποτέλεσμα τραυματικών συμβάντων ή ανεπίτρεπτων επιθυμιών που έχουμε καταπιέσει και απωθήσει και που δεν τους έχουμε επιτρέψει την είσοδο στις «νόμιμες» αναμνήσεις μας. Έτσι, με την πρώτη ευκαιρία και εντελώς απροσδόκητα, με αφορμή δηλαδή κάποιο ερέθισμα (μία μυρωδιά ή έναν ήχο, για παράδειγμα), το βίωμα ανασύρεται από το υποσυνείδητο και παίρνει τη μορφή ανάμνησης.
Αμφιλεγόμενες ερμηνείες Αυτή η άποψη εξυπηρέτησε για μεγάλο διάστημα τους επιστήμονες για την ερμηνεία των εμπειριών déjà vu. Μάλιστα, έως ένα σημείο εξακολουθεί να το κάνει ακόμη και σήμερα, και μάλιστα με αμφιλεγόμενο μερικές φορές τρόπο. Αν, για παράδειγμα, ένας άνθρωπος συμπάσχει και έχει έντονα συναισθήματα όταν ακούει ότι ένα παιδί κακοποιείται από τους γονείς του, και δηλώνει ότι τον αναστατώνει αυτό το γεγονός σαν να το βιώνει ο ίδιος, ορισμένοι ψυχολόγοι τείνουν να ερμηνεύσουν τα συναισθήματα αυτά σαν déjà vu, δηλαδή σαν ένδειξη ότι αναβιώνει κάτι που του συνέβη πραγματικά στο μακρινό παρελθόν, αλλά ήταν τόσο τραυματικό ώστε το απώθησε και το ξέχασε. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν πρόκειται σε αυτή την περίπτωση για déjà vu.
Ένα φαινόμενο στιγματισμένο Παρ’ όλα αυτά, και επειδή ακριβώς πρόκειται για ένα βίωμα απολύτως υποκειμενικό, το οποίο, όπως ακριβώς και οι αναμνήσεις, δύσκολα διαπιστώνεται, αποδεικνύεται, μετριέται και καταγράφεται, παρέμεινε στο περιθώριο του επιστημονικού ενδιαφέροντος για πολλές δεκαετίες. Το déjà vu ερμηνεύτηκε (και ερμηνεύεται) συχνά από παραψυχολογικές και μεταφυσικές θεωρήσεις ως απόδειξη της ύπαρξης προηγούμενης ζωής, επαφών με «άλλους κόσμους» και άλλα παρόμοια. Άνθρωποι που είχαν -ή ισχυρίζονταν ότι είχαν- συχνά τέτοιες εμπειρίες, συχνά θεωρούντο άνθρωποι με «ιδιαίτερες ικανότητες», με πολύ οξυμένη διαίσθηση, με ενόραση και προφητικές ιδιότητες. Αυτό το «παραψυχολογικό» στίγμα ήταν άλλος ένας λόγος που επί πολλές δεκαετίες η επιστήμη της ψυχολογίας δεν ασχολήθηκε περισσότερο με το φαινόμενο.
Το «ξαναϊδωμένο» ξανά στο επίκεντρο
Δημιούργημα της μνήμης... Νεότεροι ερευνητές, όμως, επανέφεραν το φαινόμενο déjà vu στο επίκεντρο του επιστημονικού ενδιαφέροντος. Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον και αρκετά διαδεδομένο φαινόμενο της μνήμης το οποίο, αν το ερευνήσουμε, μπορεί να μας βοηθήσει να μάθουμε περισσότερα σχετικά με το πώς λειτουργεί η μνήμη μας. Κι αυτό γιατί, όποια κι αν είναι τελικά η σωστή εξήγηση του φαινομένου και είτε προέρχεται από τη νευροεπιστήμη του εγκεφάλου είτε από την ψυχολογία είτε από την παραψυχολογία, το σίγουρο είναι πως πρόκειται για δημιούργημα της μνήμης. ... και όχι (μόνο) της όρασης Αυτό, μάλιστα, είναι ακόμα πιο βέβαιο αφότου καταρρίφτηκε η θεωρία που είχε τείνει να επικρατήσει -ότι, δηλαδή, πρόκειται για μία μικρή «ανωμαλία» στην οπτική λειτουργία, μία αναντιστοιχία της πρόσληψης οπτικών ερεθισμάτων από το ένα μάτι στο άλλο-, όταν διαπιστώθηκε ότι οι τυφλοί έχουν συχνά déjà vu.
Ένα πανηγύρι αισθήσεων... Déjà vu σημαίνει, βέβαια, «το έχω ξαναδεί». Όμως, δεν πρόκειται αποκλειστικά για οπτικές εμπειρίες. Εξίσου έντονη είναι η αίσθηση του «déjà visité» (το έχω ξαναεπισκεφτεί), «déjà senti» (το έχω ξανααισθανθεί), «déjà vécu» (το έχω ξαναβιώσει), «déjà pensé» (το έχω ξανασκεφτεί), «déjà rêvé» (το έχω ονειρευτεί) κ.ά.
Σαν σε ταινία Ορισμένοι άνθρωποι δηλώνουν ότι έχουν déjà vu και ταυτόχρονα την αίσθηση ότι έχουν ξαναβιώσει τη στιγμή και ξέρουν τι θα συμβεί αμέσως μετά. Αν και δεν έχει επιβεβαιωθεί, πάντως οι επιστήμονες διαχωρίζουν το προαίσθημα (αν υπάρχει) από το déjà vu. Η διαφορά είναι ότι το déjà vu βιώνεται ταυτόχρονα με αυτό που μας συμβαίνει και όχι πριν. Παρ’ όλα αυτά, επειδή είναι τόσο αιφνιδιαστική αυτή η αίσθηση του «γνωρίζω αυτή τη στιγμή», εκ των υστέρων το ερμηνεύουμε σαν να ξέραμε τι πρόκειται να συμβεί. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Στο déjà vu είναι σαν, μέσα σε αυτό το σύντομο διάστημα των δευτερολέπτων, να παρατηρούμε σαν σε ταινία αυτά που γίνονται και να «τσεκάρουμε»: Κι αυτό μου είναι γνώριμο, κι αυτό το ξέρω, κι αυτό το έχω ξαναδεί.
2 ενδιαφέρουσες ερμηνείες
Οι θεωρίες που επιχειρούν να εξηγήσουν το φαινόμενο είναι πολλές και έχουν αρκετά κοινά στοιχεία. Θα αναφερθούμε σε δύο, τις πιο ενδιαφέρουσες κατά την άποψή μας. Ούτως ή άλλως, όλες αφήνουν ερωτηματικά και δεν καταφέρνουν να δώσουν μία πλήρη και απόλυτα πειστική εξήγηση.
Η θεωρία του «ολογράμματος» Ο ολλανδός ψυχίατρος H. Sno προτείνει την ιδέα ότι οι αναμνήσεις είναι σαν ολογράμματα, που σημαίνει ότι μπορεί κανείς να αναπλάσει την τρισδιάστατη εικόνα κάθε επιμέρους στοιχείου μίας ανάμνησης. Το déjà vu, λοιπόν, κατά την άποψή του, συμβαίνει όταν κάποια λεπτομέρεια στο περιβάλλον στο οποίο βρισκόμαστε εκείνη τη στιγμή (μία εικόνα, ένας ήχος, μία οσμή κλπ.) είναι παρόμοια με ένα απομεινάρι μίας (θαμμένης) ανάμνησής μας και ο εγκέφαλός μας ξαναφτιάχνει μία ολόκληρη σκηνή από αυτό το απειροελάχιστο στοιχείο, δημιουργώντας έτσι την αίσθηση του γνώριμου. Για παράδειγμα, πηγαίνετε μια βόλτα με τον παλιό «σκαραβαίο» ενός φίλου και ξαφνικά έχετε την αίσθηση του déjà vu, χωρίς να θυμάστε ότι ο θείος σας είχε ένα τέτοιο αυτοκίνητο στο οποίο είχατε μπει όταν ήσασταν πολύ μικρό παιδί. Μικροπράγματα, όπως η μυρωδιά της μηχανής ή η αίσθηση του καθίσματος, μπορούν να αναπλάσουν αναμνήσεις που ούτε ξέραμε ότι είχαμε ούτε μπορούμε συνειδητά να ανακαλέσουμε.
Η θεωρία του «κινητού» O αμερικανός ερευνητής δρ. Alan Brown πρότεινε τη θεωρία του «κινητού» ή αλλιώς της «διχασμένης προσοχής». Σε πειράματα που έκανε, έδειξε ότι, όταν είμαστε απορροφημένοι από κάτι (σαν να μιλάμε στο κινητό), προσλαμβάνουμε όσα συμβαίνουν γύρω μας χωρίς να τα καταγράφουμε συνειδητά. Όταν είμαστε ξανά σε θέση να εστιάσουμε την προσοχή μας σε αυτό που κάνουμε, αυτά που βλέπουμε γύρω μας μας φαίνονται γνώριμα, ενώ γνωρίζουμε ότι δεν τα έχουμε «δει». Με αυτό το σκεπτικό, φαίνεται λογικό ότι μπορεί να μπαίνουμε σε έναν καινούργιο χώρο όντας απορροφημένοι, π.χ. από μία συνομιλία, μία σκέψη ή κάτι άλλο, και ξαφνικά να έχουμε déjà vu. Τι συμβαίνει: Πριν καν κοιτάξουμε το χώρο, ο εγκέφαλός μας έχει καταγράψει τα ερεθίσματα και μετά από κλάσματα δευτερολέπτου που κοιτάμε πραγματικά έχουμε την
αίσθηση ότι μας είναι όλα γνώριμα. Κάπως έτσι, άλλωστε, λειτουργεί και η διαίσθηση: Βασίζεται σε γνώση και εμπειρίες, τις οποίες ο εγκέφαλός μας διαρκώς αφομοιώνει, χωρίς όμως να τις καταγράφουμε συνειδητά και να μπορούμε να τις εξηγήσουμε ή να τις ανακαλέσουμε.
Σας θυμίζει τίποτα;
Μια τριαντάχρονη γυναίκα περιγράφει ότι πηγαίνοντας διακοπές με την οικογένειά της σε μια χώρα την οποία δεν είχε ξαναεπισκεφτεί και μπαίνοντας στο χολ του ξενοδοχείου είχε πολύ έντονη την αίσθηση ότι έχει ξαναβρεθεί εκεί και γνωρίζει τους χώρους πολύ καλά.
• Ένας νεαρός βρίσκεται σε ένα σπίτι συγγενών ενός φίλου του που γιορτάζουν κάτι και τους γνωρίζει για πρώτη φορά. Ξαφνικά, καθώς παρακολουθεί κάποιους που σηκώνονται να χορέψουν, νιώθει πως αυτά ακριβώς τα συναισθήματα που έχει εκείνη τη στιγμή σε σχέση με τους άγνωστους αυτούς ανθρώπους τα έχει ξανααισθανθεί ακριβώς έτσι.
• Μια γυναίκα απολαμβάνει με τον άνδρα της ένα ωραίο τοπίο στην εξοχή και ξαφνικά έχει την αίσθηση ότι αυτά που βλέπει κι αυτά που της συμβαίνουν τα έχει ονειρευτεί, χωρίς όμως να μπορεί να θυμηθεί το όνειρο ή άλλες λεπτομέρειές του.