ναι, τρελοπολη!
πρωι της Πεμπτης και ο υπνος αφαντος! Ξυπνια απο τις τεσσερις το χαραμα να περιμενω. να κοιμηθω; να ξημερωσει; δε ξερω! παντως περιμενω..
κατα τις εξι παρα εικοσι το πρωτο φως της μερας μπαινει απο τις μικρες χαραμαδες στο στορυ και καταλαβαινοντας πως ειναι ματαιο να περιμενω κι αλλο, σηκωνομαι με γρηγορες και νευρικες κινησεις απο το κρεβατι. βγαινω στο μπαλκονι και παρατηρω τις γυρω πολυκατοικιες -τι κακο κι αυτο, οπου βλεπει το ματι σου, τσιμεντο! σφραγιστα πατζουρια παντου και μονο στην παραδιπλα πολυκατοικια, εκει, καθισμενη στην καρεκλα της στο μικρο της μπαλκονακι, μια γριουλα πινει τον καφε της. καθομαι εκει αρκετη ωρα και την παρατηρω. μοιαζει ταλαιπωρημενη, αλλα να βλεπατε με ποσο ντελικατες κινησεις πιανει το φλυτζανακι της! ε λοιπον για μερικους ανθρωπους ο πρωινος καφες ειναι η μοναδικη τους απολαυση! ριχνω μια ματια στο ρολοϊ. εξι και τεταρτο.
παιρνω μια τελευταια μεγαλη ανασα (εμ, πως, να ρουφηξω λιγο ακομα καυσαεριο που -δε- μου χει λειψει) και μπαινω μεσα στη κουζινα. με βαριεστημενες κινησεις βαζω στο μπωλ δημητριακα και γαλα και καθομαι στο σαλονι, παρεα με καρτουνς. ο καφες στο μπαλκονι δε ταιριαζει σε μενα. γενικα δηλαδη ο καφες.. ντυσιμο στα πεταχτα -αλλα ποτε με τη μεθοδο "κλεινωματιαδιαλεγωτυχαια"- και βγαινω στους δρομους. ησυχια κι εδω. οι μαγαζατορες σιγα σιγα ανοιγουν τα μαγαζια τους, βγαζουν τη πραματια τους, τακτοποιουν τα σταντς τους. εχει παει κιολας οκτω παρα. αυτο που με πειραζει και μου χει λειψει μπορω να πω, ειναι οι "καλημερες". ξερεις, αυτο που περνας απο τη γετονια σου και ανταλλαζεις καλημερες με τον μαναβη, τον ψιλικατζη, τον φουρναρη, τον γειτονα. αυτη που τη λες κι ας πεσει κατω; ε, εδω φαινεται πως ειναι λιγακι ακριβη. τελοσπαντων.. συνεχιζω το δρομο μου.
λιγο πιο περα ο κεντρικος. εδω τα πραγματα ειναι πολυ διαφορετικα, πολυ πιο θορυβωδη. ανθρωποι τρεχουν σαν τρελοι πανω κατω, με σκυμμενο κεφαλι και σκεπτικοι, θα σε σπρωξουν κιολας αν τυχαινει να περπατας πιο αργα απο εκεινους, . πολλοι απο αυτους μιλουν στο τηλεφωνο -μα που τη βρισκουν πρωι πρωι τοση ορεξη ωστε να μιλουν και στο τηλεφωνο; τα αυτοκινητα τρεχουν κι αυτα σαν τρελα, κορναρουν, φρεναρουν.. εδω λες και οι ρυθμοι δεν επεσαν ποτε. θαρρεις και ολη την ημερα και τη νυχτα οι ανθρωποι που κυκλοφορουν σ'αυτο το μεγαλο δρομο ειναι εδω, να βιαζονται, να μαλωνουν, να βριζουν.
κι ολα αυτα γιατι ποτε κανεις δε σταματαει για λιγο να κοιταξει επανω τον ουρανο. τον ηλιο που λαμπει εκει πανω οπως καθε μερα. που λεει "καλημερα" σε ολους. κι ας πεσει κατω. που πεφτει δηλαδη, γιατι ειπαμε: ποιος τον κοιταει; ποιος τον λογαριαζει; κλεισμενοι ολοι μεσα στις σκεψεις τους που μυαλο για να κοιταξουν τη ζωη στα ματια;
μωρε καλα λεω εγω τρελοπολη...
πρωι της Πεμπτης και ο υπνος αφαντος! Ξυπνια απο τις τεσσερις το χαραμα να περιμενω. να κοιμηθω; να ξημερωσει; δε ξερω! παντως περιμενω..
κατα τις εξι παρα εικοσι το πρωτο φως της μερας μπαινει απο τις μικρες χαραμαδες στο στορυ και καταλαβαινοντας πως ειναι ματαιο να περιμενω κι αλλο, σηκωνομαι με γρηγορες και νευρικες κινησεις απο το κρεβατι. βγαινω στο μπαλκονι και παρατηρω τις γυρω πολυκατοικιες -τι κακο κι αυτο, οπου βλεπει το ματι σου, τσιμεντο! σφραγιστα πατζουρια παντου και μονο στην παραδιπλα πολυκατοικια, εκει, καθισμενη στην καρεκλα της στο μικρο της μπαλκονακι, μια γριουλα πινει τον καφε της. καθομαι εκει αρκετη ωρα και την παρατηρω. μοιαζει ταλαιπωρημενη, αλλα να βλεπατε με ποσο ντελικατες κινησεις πιανει το φλυτζανακι της! ε λοιπον για μερικους ανθρωπους ο πρωινος καφες ειναι η μοναδικη τους απολαυση! ριχνω μια ματια στο ρολοϊ. εξι και τεταρτο.
παιρνω μια τελευταια μεγαλη ανασα (εμ, πως, να ρουφηξω λιγο ακομα καυσαεριο που -δε- μου χει λειψει) και μπαινω μεσα στη κουζινα. με βαριεστημενες κινησεις βαζω στο μπωλ δημητριακα και γαλα και καθομαι στο σαλονι, παρεα με καρτουνς. ο καφες στο μπαλκονι δε ταιριαζει σε μενα. γενικα δηλαδη ο καφες.. ντυσιμο στα πεταχτα -αλλα ποτε με τη μεθοδο "κλεινωματιαδιαλεγωτυχαια"- και βγαινω στους δρομους. ησυχια κι εδω. οι μαγαζατορες σιγα σιγα ανοιγουν τα μαγαζια τους, βγαζουν τη πραματια τους, τακτοποιουν τα σταντς τους. εχει παει κιολας οκτω παρα. αυτο που με πειραζει και μου χει λειψει μπορω να πω, ειναι οι "καλημερες". ξερεις, αυτο που περνας απο τη γετονια σου και ανταλλαζεις καλημερες με τον μαναβη, τον ψιλικατζη, τον φουρναρη, τον γειτονα. αυτη που τη λες κι ας πεσει κατω; ε, εδω φαινεται πως ειναι λιγακι ακριβη. τελοσπαντων.. συνεχιζω το δρομο μου.
λιγο πιο περα ο κεντρικος. εδω τα πραγματα ειναι πολυ διαφορετικα, πολυ πιο θορυβωδη. ανθρωποι τρεχουν σαν τρελοι πανω κατω, με σκυμμενο κεφαλι και σκεπτικοι, θα σε σπρωξουν κιολας αν τυχαινει να περπατας πιο αργα απο εκεινους, . πολλοι απο αυτους μιλουν στο τηλεφωνο -μα που τη βρισκουν πρωι πρωι τοση ορεξη ωστε να μιλουν και στο τηλεφωνο; τα αυτοκινητα τρεχουν κι αυτα σαν τρελα, κορναρουν, φρεναρουν.. εδω λες και οι ρυθμοι δεν επεσαν ποτε. θαρρεις και ολη την ημερα και τη νυχτα οι ανθρωποι που κυκλοφορουν σ'αυτο το μεγαλο δρομο ειναι εδω, να βιαζονται, να μαλωνουν, να βριζουν.
κι ολα αυτα γιατι ποτε κανεις δε σταματαει για λιγο να κοιταξει επανω τον ουρανο. τον ηλιο που λαμπει εκει πανω οπως καθε μερα. που λεει "καλημερα" σε ολους. κι ας πεσει κατω. που πεφτει δηλαδη, γιατι ειπαμε: ποιος τον κοιταει; ποιος τον λογαριαζει; κλεισμενοι ολοι μεσα στις σκεψεις τους που μυαλο για να κοιταξουν τη ζωη στα ματια;
μωρε καλα λεω εγω τρελοπολη...
υπογραφη απο Κωσταδακι ως συνηθως, απο την καυτη πρωτευουσα!
καλη σας μερα..
