ενταξει. ειπες θα κανεις δυο τρεις μερες διακοπες απο τα παντα, πηρες και αδεια απο τη δουλεια και εισαι στο σπιτι με ενα χαρτι και δυο στυλο -παντα ενα κοκκινο κι ενα μπλε- να σημειωνεις τα πραγματα που θα βαλεις στη βαλιτσα. παντα αυτο που εκανα προκειμενου να μη ξεχασω κατι, ηταν να παιρνω τις κινησεις μου απο την αρχη. απο την ωρα που ξυπναω δηλαδη: πετσετα, οδοντοβουρτσα, οδοντοκρεμα, .. κτλ. ξεχωριστο σεκσιον παντα για τα ρουχα που θα φορεσω στο ταξιδι.
ενταξει. τα εγραψες. και τωρα που η λιστα ειναι ετοιμη, διορθωμενη και ακρως τακτοποιημενη αρχιζει ο γολγοθας της βαλιτσας. μερικοι λενε οτι το να φτιαχνεις τη βαλιτσα σου για ενα ταξιδι ειναι πιο διασκεδαστικο απο το να την αδειαζεις. εμενα ποτε δε μου αρεσε ουτε το ενα ουτε το αλλο. αν υπηρχε ποτε επαγγελμα "φτιαχτης βαλιτσων ταξιδιου" ευχαριστως θα προσλαμβανα καποιον να κανει αυτη τη δουλεια για μενα! επειδη ομως πασχω και λιγακι απο το συνδρομο "Μονικα Γκελερ" θελω να εχω τον πρωτο και τον τελευταιο λογο για το πως και που θα μπει το καθετι. οποτε και ξεκιναμε. εσωρουχα απο εδω, μαγιω απο εκει, μπλουζες και παντελονια.. ψυχαναγκασμος;
ξυπνας την επομενη με φοβερο πονοκεφαλο -γιατι που να την χωρεσεις τοση ευθυνη- και τρεχεις πανικοβλητη να ελεγξεις τη λιστα, να σβηνεις με το κοκκινο στυλο, να κυκλωνεις και να σημειωνεις με sos εισιτηρια, ταυτοτητες και διπλωματα. γρηγορο μπανακι και εφυγες. φτανεις στο λιμανι, κοιτας δεξια, αριστερα, κοσμος παει κι ερχεται. ο πανικος ο ιδιος. βρισκεις το πλοιο, μπαινεις μεσα κι αναζητεις μια καλη θεση να κατσεις. κι οταν λεω "καλη" δεν εννοω αναπαυτικη. εξαλλου ολες οι θεσεις ειναι το ιδιο απο αποψη ανεσης! η καλη θεση προϋποθετει παιδακια και γερους σε αποσταση αρκετη ωστε να μπορεις να τους βλεπεις μονο με κυαλια. τη βρισκεις λοιπον κι αυτη και καθεσαι. δυστυχως βεβαια δεν εισαι ποτε καλλυμενος και γι ακομη κακη σου τυχη -οχι που νομισες οτι γλυτωσες- στο ακριβως διπλα τραπεζι θα ρθει να κατσικωθει η πιο φασαριοζικη παρεα εβερ! φωνες και κακο. να παιζουν χαρτια και να μαλωνουν, να φωναζουν, να γελανε κι εσυ εκει με τον πονοκεφαλο αγκαλια να σκεφτεστε χιλλιους κι εναν τροπους για να τους σκοτωσετε. γαι τις καταρες δε μιλαω.
μαρτυρικες 5 ωρες ταξιδιου (παρολο που στο εισιτηριο αναφεροταν πεντακαθαρα 4 ωρες ταξιδιου -αληθεια, γιατι το κανουν παντα αυτο οι εταιριες; αφου γνωριζουν εκ των προτερων ποση ωρα κανει το πλοιο απο το ενα λιμανι στο αλλο!) κ επιτελους προσαραξαμε και ο κοσμος αρχισε σιγα σιγα να αναχωρει. μαζι και η παρεα των φασαριοζων! κατεβαινεις απο το πλοιο κι εσυ με τις βαλιτσες ανα χειρας να μυριζεις τη θαλασσα -ναι, ναι, και την καραβιλα!- και να χαιρεσαι τοσο που ξεκινανε οι διακοπες σου που να σου περναει και ο πονοκεφαλος. βουρ για το ξενοδοχειο!
εκει ειναι που νοοιωθεις πραγματικα τουριστας! μπαινεις μεσα και τα ματια σου πετιουνται σα να βγαινεις πρωτη φορα εξω απο το σπιτι σου, σα να μην εχεις ταξιδεψει ποτε αλλοτε και για πουθενα! πετας τα πραγματα οπως οπως και ανοιγεις πατζουρια, βγαινεις στο μπαλκονι, μυριζεις ξανα τη θαλασσα -οχι, καραβιλα οχι- παιρνεις μια βαθια αναπνοη και τρεχεις με μανια στο κρεβατι, ξαπλωνεις, κλεινεις τα ματια και χαμογελας. δια-κο-πες!
ειναι ηδη αργα το απογευμα και η ταλαιπωρια εχει χτυπησει κοκκινο. μπανακι, αλλαγη ρουχων και χυνεσαι ξανα στους δρομους. βολτιτσα στο λιμανι να δεις και τα περιξ, χαζευεις τον κοσμο, σχολιαζεις, χαμογελας, χαμογελας, χαμογελας! επειδη ομως το χαμογελο ουτε σε ξεκουραζει ουτε σε χορταινει, το ιταλικο εστιατοριο του Κλαουντιο ειναι κατι παραπω απο καλυτερο για να κλεισει η βραδια πριν τον υπνο.
η επομενη μερα ξεκιναει νωρις και με την ορεξη του φρεσκου τουριστα που εχει τοση περιεργει να ανακαλυψει το νησι. στο πρωινο συνανταμε για πρωτη φορα καποιους συνταξιδιωτες στην ηλικια των 50 -πανω κατω- αποτελουμενη απο 3 ζευγαρια και δυο σινγκλς. ή ζευγαρι. αυτο δε μπορεσαμε να το καταλαβουμε! φυσικα αυτο που τους κανει τοσο αξιους αναφορας ειναι η εντυπωση που μας προξενησαν απο τον τροπο συμπεριφορας τους. το γνωστο κοσμητικο επιθετο "μαλακας" εδινε κι επαιρνε, τα γελια και οι φωνες ηχουσαν τοσο δυνατα που θα ορκιζομουν οτι σε καποια στιγμη ετριζαν οι τοιχοι. κι ηταν μολις 08:30. τελειωσαμε γρηγοροτερα απο οτι θα περιμενα ισως το πρωινο μας και με μια συντομη "συσκεψη" αποφασισαμε τις παραλιες που θα επισκεπτομασταν μεσα στη μερα. Βρουμ βρουμ...
ο καιρος δεν μας εκανε το χατηρι κι ετσι την περισσοτερη ωρα την περασαμε αγναντευοντας τα συνεφα που εμπαιναν αναμεσα σε μας και τον κυρ Ηλια. Aποκοφτο, Πλατυς Γυαλος, Γλυφο και μετα βολτα στα Σεραλια και το Καστρο για φαγητο και περιπλανηση. περιπλανηση εμεις, αποπλανηση αυτο! ποσες μαγικες εικονες για να φωτογραφησεις, ποσες ονειρεμενες μουσικες για να ακουσεις και ποσες ασυλληπτες μυρουδιες για να αντεξεις! δε ξερω αν αυτο που με εκανε να αγαπησω αυτο το νησι ειναι το οτι ειχα πραγματικα την αναγκη να βρεθω καπου μακρυα απο ολους και απο ολα, ή αυτο απο μονο του ριχνει τα μαγευτικα του διχτυα και σε τυλιγει τοσο που δε μπορεις -οχι οτι θελεις κιολα!- να ξεμπλεχτεις..
η επομενη μερα ξεκινησε πιο ομορφα. μωρε τι λεω; και μονο που ανοιγεις τα ματια σου και εισαι σε ενα καταπληκτικο μερος με τον ανθρωπο σου να σε κοιταζει στα ματια, η μερα σου ξεκιναει ομορφα! στο πρωινο ανακαλυπτεις πως το χθεσινοβραδυνο πλοιο ξεβρασε κι αλλους τουριστες, Ελληνες κυριως και -ω, τι ωραια- ζευγαρακια στην ηλικια σου! ακολουθει πλουσιο πρωινο γιατι η μερα ειναι μεγαλη κι ο καιρος προβλεπεται ακρως ηλιολουστος και ξεκιναμε. μια μικρη σταση για καφε και εξοπλισμο σε λογοτεχνικη αναγνωση στη χωρα και ο Γλυφος ειναι πολυ κοντα. στο Γλυφο βρηκα επιτελους τη παραλια που μου ταιριαζει. αμμωδης παραλια, με πρασινα νερα χωρις φυκια και πετρες! για κακη μου τυχη καθισαμε κατω απο τη σκια ενος μεγαλου δεντρου στο οποιο θεωρησαν σωστο να ερθουν και να εγκατασταθουν μετα περισσης ανεσης οι χθεσινοπρωινοι "μαλακες". κι αφου λοιπον δε μπορουσα να διαβασω το βιβλιο μου με την ησυχια μου κι αφου εριξα 3-4 ματιες τυπου "δε το βουλωνετε λεω γω;" αποφασισα να περναω την περισσοτερη ωρα μου στη θαλασσα. κι εδω που τα λεμε δε περασα ασχημα!! Κι αφου ποτε δε φευγω απο τη θαλασσα πριν πεσει ο ηλιος, κατα τις 19:30 καναμε μια μεγαλη βολτιτσα σε ενα κοντινο εκκλησακι -που στην πορεια εγιναν δυο- για φωτογραφιες και μετα επιστροφη στο Φαρο για φαγητο. ο Φαρος λοιπον ειναι ενα απο τα πιο ομορφα μερη στο νησι κι αν και ειναι αρκετα μικρο ψαροχωρι, ειναι τοσο ομορφο και τοσο γραφικο που δε θες απλα να σταματας να βγαζεις φωτογραφιες! και σαν παραμονη του εορτασμου του Αγιου Πνευματος στο νησι υπηρχαν και δρωμενα. στο τοπικο ραδιοφωνο λοιπον ακουσαμε κατι γαι πυργους και για εθελοντες και για φωτιες, οποτε και ψαξαμε και κοιτωντας γυρω μας ανακαλυψαμε τους (μισογκρεμισμενους) πυργους του νησιου να βγαζουν κοκκινους καπνους εκπεμποντας σηματα ο ενας στον αλλο κι αναβιωνοντας ετσι εναν παλιο τροπο επικοινωνιας.
η τελευταια μερα ειναι παντα και η πιο αγχωτικη. η πιο στεναχωρη. αγχωτικη γιατι πρεπει να μαζεψεις ολα σου τα πραγματα και να προλαβεις να εισαι στο λιμανι για να μπεις στο πλοιο. και στεναχωρη γαιτι αυριο δε θα ξυπνησεις παλι εκει. δε θα μυριζεις τη θαλασσα μεσα στο δωματιο και δε θα ακους τον ηχο απο τα κυματα και τα τζιτζικια να σε ξυπνουν απο τον γλυκο υπνο! ξυπνας, τρως παλι ενα καλο πρωινο και κατεβαινεις στη παραλια! ειπαμε, το πλοιο ερχεταισ τις 17:00, δε θα χασουμε και ολακερη μερα!! καφες, θαλασσα, αντιηλιακο, βιβλιο και τα τσιγαρα σου. μωρε ποιος τρελος θα ηθελε να επιστρεψει πισω; στο νεφος, τη φασαρια, το αγχος, τη βιασυνη και την μουρτζουφλια; μετα απο μια καλη δοση ηλιου η επιστροφη στο ξενοδοχειο δε μοιαζει και τοσο ασχημη, το μαζεμα ομως των ρουχων στη βαλιτσα παραμενει μια βαρετη ασχολια! το καλο ειναι οτι φευγοντας μαζι στις αποσκευες βαζεις και τις αναμνησεις σου, αυτες που θα σε κρατησουν λιιιιγο παραπανω χαρουμενο για τις επομενες μερες! μπανακι, κρεμουλες και τσεκαουτ.
ταλαιπωροι τουριστες περπατουν προς το λιμανι διπλα σου, μπροστα σου, πισω σου. αλλοι με σορτσακια, μπλουζες σκισμενες και σαγιοναρα με το διχαλο, αλλες με τζιν (Χριστε μου πως το φορατε αυτο το τζιν με τοση ζεστη!!), μπλουζακια χρυσα/φωσφοριζε/με πουλιες -χωρις τον αυγερινο- κτλ, αξεσουαρ που πνιγουν αποπνικτικα και απαραιτητα πεδιλο ή πλατφορμα στο ποδι, το οποιο μπορω να σας διαβεβαιωσω δεν ειναι καθολου βολικο κατα την μετακινηση απο και προς το πλοιο και κατα την διαρκεια του ταξιδιου οπου υπαρχουν οι γνωστες αναταραξεις που οφειλονται στα μποφορ! μια σταση για μια ακομη γευση απο φαγητο στου Κλαουντιο επιβαλλεται, γι αυτο κι εμεις ειμαστε παλι εκει τρωγοντας μπρουσκετες, παστα και πιτσα. πεντε ακριβως. ολως περιεργω το τπλοιο πεντε λεπτα αργοτερα ειναι στο λιμανι, η επιβιβαση αρχιζει, καθως και η ταλαιπωρια.. ομως αυτη η ταλαιπωρια ειναι πιο γλυκεια γιατι ενα χερι κραταει το δικο σου και μοιραζεστε στο ιδιο χαμογελο τις αναμνησεις ενος ομορφου ταξιδιου και την υποσχεση για ενα ταξιδακι καπου στο συντομο μελλον...
υπογραφει το Κωσταδακι με μελανι σουπιας απο τα νερα της Μεσογειου..
ενταξει. τα εγραψες. και τωρα που η λιστα ειναι ετοιμη, διορθωμενη και ακρως τακτοποιημενη αρχιζει ο γολγοθας της βαλιτσας. μερικοι λενε οτι το να φτιαχνεις τη βαλιτσα σου για ενα ταξιδι ειναι πιο διασκεδαστικο απο το να την αδειαζεις. εμενα ποτε δε μου αρεσε ουτε το ενα ουτε το αλλο. αν υπηρχε ποτε επαγγελμα "φτιαχτης βαλιτσων ταξιδιου" ευχαριστως θα προσλαμβανα καποιον να κανει αυτη τη δουλεια για μενα! επειδη ομως πασχω και λιγακι απο το συνδρομο "Μονικα Γκελερ" θελω να εχω τον πρωτο και τον τελευταιο λογο για το πως και που θα μπει το καθετι. οποτε και ξεκιναμε. εσωρουχα απο εδω, μαγιω απο εκει, μπλουζες και παντελονια.. ψυχαναγκασμος;
ξυπνας την επομενη με φοβερο πονοκεφαλο -γιατι που να την χωρεσεις τοση ευθυνη- και τρεχεις πανικοβλητη να ελεγξεις τη λιστα, να σβηνεις με το κοκκινο στυλο, να κυκλωνεις και να σημειωνεις με sos εισιτηρια, ταυτοτητες και διπλωματα. γρηγορο μπανακι και εφυγες. φτανεις στο λιμανι, κοιτας δεξια, αριστερα, κοσμος παει κι ερχεται. ο πανικος ο ιδιος. βρισκεις το πλοιο, μπαινεις μεσα κι αναζητεις μια καλη θεση να κατσεις. κι οταν λεω "καλη" δεν εννοω αναπαυτικη. εξαλλου ολες οι θεσεις ειναι το ιδιο απο αποψη ανεσης! η καλη θεση προϋποθετει παιδακια και γερους σε αποσταση αρκετη ωστε να μπορεις να τους βλεπεις μονο με κυαλια. τη βρισκεις λοιπον κι αυτη και καθεσαι. δυστυχως βεβαια δεν εισαι ποτε καλλυμενος και γι ακομη κακη σου τυχη -οχι που νομισες οτι γλυτωσες- στο ακριβως διπλα τραπεζι θα ρθει να κατσικωθει η πιο φασαριοζικη παρεα εβερ! φωνες και κακο. να παιζουν χαρτια και να μαλωνουν, να φωναζουν, να γελανε κι εσυ εκει με τον πονοκεφαλο αγκαλια να σκεφτεστε χιλλιους κι εναν τροπους για να τους σκοτωσετε. γαι τις καταρες δε μιλαω.
μαρτυρικες 5 ωρες ταξιδιου (παρολο που στο εισιτηριο αναφεροταν πεντακαθαρα 4 ωρες ταξιδιου -αληθεια, γιατι το κανουν παντα αυτο οι εταιριες; αφου γνωριζουν εκ των προτερων ποση ωρα κανει το πλοιο απο το ενα λιμανι στο αλλο!) κ επιτελους προσαραξαμε και ο κοσμος αρχισε σιγα σιγα να αναχωρει. μαζι και η παρεα των φασαριοζων! κατεβαινεις απο το πλοιο κι εσυ με τις βαλιτσες ανα χειρας να μυριζεις τη θαλασσα -ναι, ναι, και την καραβιλα!- και να χαιρεσαι τοσο που ξεκινανε οι διακοπες σου που να σου περναει και ο πονοκεφαλος. βουρ για το ξενοδοχειο!
εκει ειναι που νοοιωθεις πραγματικα τουριστας! μπαινεις μεσα και τα ματια σου πετιουνται σα να βγαινεις πρωτη φορα εξω απο το σπιτι σου, σα να μην εχεις ταξιδεψει ποτε αλλοτε και για πουθενα! πετας τα πραγματα οπως οπως και ανοιγεις πατζουρια, βγαινεις στο μπαλκονι, μυριζεις ξανα τη θαλασσα -οχι, καραβιλα οχι- παιρνεις μια βαθια αναπνοη και τρεχεις με μανια στο κρεβατι, ξαπλωνεις, κλεινεις τα ματια και χαμογελας. δια-κο-πες!
ειναι ηδη αργα το απογευμα και η ταλαιπωρια εχει χτυπησει κοκκινο. μπανακι, αλλαγη ρουχων και χυνεσαι ξανα στους δρομους. βολτιτσα στο λιμανι να δεις και τα περιξ, χαζευεις τον κοσμο, σχολιαζεις, χαμογελας, χαμογελας, χαμογελας! επειδη ομως το χαμογελο ουτε σε ξεκουραζει ουτε σε χορταινει, το ιταλικο εστιατοριο του Κλαουντιο ειναι κατι παραπω απο καλυτερο για να κλεισει η βραδια πριν τον υπνο.
η επομενη μερα ξεκιναει νωρις και με την ορεξη του φρεσκου τουριστα που εχει τοση περιεργει να ανακαλυψει το νησι. στο πρωινο συνανταμε για πρωτη φορα καποιους συνταξιδιωτες στην ηλικια των 50 -πανω κατω- αποτελουμενη απο 3 ζευγαρια και δυο σινγκλς. ή ζευγαρι. αυτο δε μπορεσαμε να το καταλαβουμε! φυσικα αυτο που τους κανει τοσο αξιους αναφορας ειναι η εντυπωση που μας προξενησαν απο τον τροπο συμπεριφορας τους. το γνωστο κοσμητικο επιθετο "μαλακας" εδινε κι επαιρνε, τα γελια και οι φωνες ηχουσαν τοσο δυνατα που θα ορκιζομουν οτι σε καποια στιγμη ετριζαν οι τοιχοι. κι ηταν μολις 08:30. τελειωσαμε γρηγοροτερα απο οτι θα περιμενα ισως το πρωινο μας και με μια συντομη "συσκεψη" αποφασισαμε τις παραλιες που θα επισκεπτομασταν μεσα στη μερα. Βρουμ βρουμ...
ο καιρος δεν μας εκανε το χατηρι κι ετσι την περισσοτερη ωρα την περασαμε αγναντευοντας τα συνεφα που εμπαιναν αναμεσα σε μας και τον κυρ Ηλια. Aποκοφτο, Πλατυς Γυαλος, Γλυφο και μετα βολτα στα Σεραλια και το Καστρο για φαγητο και περιπλανηση. περιπλανηση εμεις, αποπλανηση αυτο! ποσες μαγικες εικονες για να φωτογραφησεις, ποσες ονειρεμενες μουσικες για να ακουσεις και ποσες ασυλληπτες μυρουδιες για να αντεξεις! δε ξερω αν αυτο που με εκανε να αγαπησω αυτο το νησι ειναι το οτι ειχα πραγματικα την αναγκη να βρεθω καπου μακρυα απο ολους και απο ολα, ή αυτο απο μονο του ριχνει τα μαγευτικα του διχτυα και σε τυλιγει τοσο που δε μπορεις -οχι οτι θελεις κιολα!- να ξεμπλεχτεις..
η επομενη μερα ξεκινησε πιο ομορφα. μωρε τι λεω; και μονο που ανοιγεις τα ματια σου και εισαι σε ενα καταπληκτικο μερος με τον ανθρωπο σου να σε κοιταζει στα ματια, η μερα σου ξεκιναει ομορφα! στο πρωινο ανακαλυπτεις πως το χθεσινοβραδυνο πλοιο ξεβρασε κι αλλους τουριστες, Ελληνες κυριως και -ω, τι ωραια- ζευγαρακια στην ηλικια σου! ακολουθει πλουσιο πρωινο γιατι η μερα ειναι μεγαλη κι ο καιρος προβλεπεται ακρως ηλιολουστος και ξεκιναμε. μια μικρη σταση για καφε και εξοπλισμο σε λογοτεχνικη αναγνωση στη χωρα και ο Γλυφος ειναι πολυ κοντα. στο Γλυφο βρηκα επιτελους τη παραλια που μου ταιριαζει. αμμωδης παραλια, με πρασινα νερα χωρις φυκια και πετρες! για κακη μου τυχη καθισαμε κατω απο τη σκια ενος μεγαλου δεντρου στο οποιο θεωρησαν σωστο να ερθουν και να εγκατασταθουν μετα περισσης ανεσης οι χθεσινοπρωινοι "μαλακες". κι αφου λοιπον δε μπορουσα να διαβασω το βιβλιο μου με την ησυχια μου κι αφου εριξα 3-4 ματιες τυπου "δε το βουλωνετε λεω γω;" αποφασισα να περναω την περισσοτερη ωρα μου στη θαλασσα. κι εδω που τα λεμε δε περασα ασχημα!! Κι αφου ποτε δε φευγω απο τη θαλασσα πριν πεσει ο ηλιος, κατα τις 19:30 καναμε μια μεγαλη βολτιτσα σε ενα κοντινο εκκλησακι -που στην πορεια εγιναν δυο- για φωτογραφιες και μετα επιστροφη στο Φαρο για φαγητο. ο Φαρος λοιπον ειναι ενα απο τα πιο ομορφα μερη στο νησι κι αν και ειναι αρκετα μικρο ψαροχωρι, ειναι τοσο ομορφο και τοσο γραφικο που δε θες απλα να σταματας να βγαζεις φωτογραφιες! και σαν παραμονη του εορτασμου του Αγιου Πνευματος στο νησι υπηρχαν και δρωμενα. στο τοπικο ραδιοφωνο λοιπον ακουσαμε κατι γαι πυργους και για εθελοντες και για φωτιες, οποτε και ψαξαμε και κοιτωντας γυρω μας ανακαλυψαμε τους (μισογκρεμισμενους) πυργους του νησιου να βγαζουν κοκκινους καπνους εκπεμποντας σηματα ο ενας στον αλλο κι αναβιωνοντας ετσι εναν παλιο τροπο επικοινωνιας.
η τελευταια μερα ειναι παντα και η πιο αγχωτικη. η πιο στεναχωρη. αγχωτικη γιατι πρεπει να μαζεψεις ολα σου τα πραγματα και να προλαβεις να εισαι στο λιμανι για να μπεις στο πλοιο. και στεναχωρη γαιτι αυριο δε θα ξυπνησεις παλι εκει. δε θα μυριζεις τη θαλασσα μεσα στο δωματιο και δε θα ακους τον ηχο απο τα κυματα και τα τζιτζικια να σε ξυπνουν απο τον γλυκο υπνο! ξυπνας, τρως παλι ενα καλο πρωινο και κατεβαινεις στη παραλια! ειπαμε, το πλοιο ερχεταισ τις 17:00, δε θα χασουμε και ολακερη μερα!! καφες, θαλασσα, αντιηλιακο, βιβλιο και τα τσιγαρα σου. μωρε ποιος τρελος θα ηθελε να επιστρεψει πισω; στο νεφος, τη φασαρια, το αγχος, τη βιασυνη και την μουρτζουφλια; μετα απο μια καλη δοση ηλιου η επιστροφη στο ξενοδοχειο δε μοιαζει και τοσο ασχημη, το μαζεμα ομως των ρουχων στη βαλιτσα παραμενει μια βαρετη ασχολια! το καλο ειναι οτι φευγοντας μαζι στις αποσκευες βαζεις και τις αναμνησεις σου, αυτες που θα σε κρατησουν λιιιιγο παραπανω χαρουμενο για τις επομενες μερες! μπανακι, κρεμουλες και τσεκαουτ.
ταλαιπωροι τουριστες περπατουν προς το λιμανι διπλα σου, μπροστα σου, πισω σου. αλλοι με σορτσακια, μπλουζες σκισμενες και σαγιοναρα με το διχαλο, αλλες με τζιν (Χριστε μου πως το φορατε αυτο το τζιν με τοση ζεστη!!), μπλουζακια χρυσα/φωσφοριζε/με πουλιες -χωρις τον αυγερινο- κτλ, αξεσουαρ που πνιγουν αποπνικτικα και απαραιτητα πεδιλο ή πλατφορμα στο ποδι, το οποιο μπορω να σας διαβεβαιωσω δεν ειναι καθολου βολικο κατα την μετακινηση απο και προς το πλοιο και κατα την διαρκεια του ταξιδιου οπου υπαρχουν οι γνωστες αναταραξεις που οφειλονται στα μποφορ! μια σταση για μια ακομη γευση απο φαγητο στου Κλαουντιο επιβαλλεται, γι αυτο κι εμεις ειμαστε παλι εκει τρωγοντας μπρουσκετες, παστα και πιτσα. πεντε ακριβως. ολως περιεργω το τπλοιο πεντε λεπτα αργοτερα ειναι στο λιμανι, η επιβιβαση αρχιζει, καθως και η ταλαιπωρια.. ομως αυτη η ταλαιπωρια ειναι πιο γλυκεια γιατι ενα χερι κραταει το δικο σου και μοιραζεστε στο ιδιο χαμογελο τις αναμνησεις ενος ομορφου ταξιδιου και την υποσχεση για ενα ταξιδακι καπου στο συντομο μελλον...
υπογραφει το Κωσταδακι με μελανι σουπιας απο τα νερα της Μεσογειου..
0 κομεντς:
Δημοσίευση σχολίου