μεσοτοιχιες

   βραδυ Τριτης. για την ακριβεια πολυ βραδυ Τριτης. μετα τα μεσανυχτα δηλαδη. καθομαι εδω στον καναπε, στο σαλονι και σκεφτομαι σκηνες απο την ταινια που ειδα λιγες ωρες πριν σε ενα θερινο κινηματογραφο στα Εξαρχεια. "μεσοτοιχιες", αισθηματικη κομεντι. δυο νεοι στην Αργεντινη, τρεις εποχες, αμετρητα μερη που συναντηθηκαν χωρις να ξερουν ο ενας τον αλλον, χωρις να γνωριζουν οτι ο ενας ειναι το αλλο μισο του αλλου.. κι ολα αυτα σε μια περιοδο κρισης.
   εχεις σκεφτει ποτε ποσες φορες μπορει να συναντηθηκες με τον ερωτα της ζωης σου, την αδελφη ψυχη σου και να εχεις προσπερασει; να εχετε βρεθει στο ιδιο καφε, στο ιδιο παρκο, στο ιδιο κτηριο ακριβως την ιδια ωρα; Και να εχετε κοιταχτει, ισως και να εχετε μιλησει για λιγο, ξερεις, τυπου "με συγχωρειτε, ξερετε σε ποιον οροφο ειναι το μητρωο;" και μετα απλα να συνεχισετε τη ζωη σας. Αυτο ακριβως συμβαινει και με τους ηρωες της ταινιας. δυο νεα παιδια χωρις ιδιατερα ενδιαφεροντα -λογω των εποχων μας που συνηθως εγκλωβιζει τα παιδια σε ενα κοσμο ιντερνετικο, με τα τσατς, τα σοσιαλ νετγουορκς και ολα αυτα-, με φοβιες και παθη, που ζουν στην ιδια γειτονια -συγκεκριμενα σε γειτονικα διαμερισματα- που εχουν συναντηθει τοσες φορες τυχαια (εδω να σημειωσω πως πιστευω οτι τιποτα δεν ειναι "τυχαιο") που προσπαθουν να βρουν τον ερωτα αλλα -ω, τι περιεργο- οπως καθε φορα που κυνηγαμε τον ερωτα, αυτος φευγει ολο και πιο μακρυα. Πολλες φορες, ξερεις, ο ερωτας ειναι διπλα μας, μπροστα μας κι εμεις δε μπορουμε να τον δουμε. δεν ειμαστε ετοιμοι βεβαια, δεν ειναι οτι δε θελουμε!
   ερωτας. μεγαλο κεφαλαιο. το σιγουρο ειναι οτι ερχεται απροσμενα. δε τον κυνηγας, σε κυνηγαει. και πιστεψε με, οσο και να κρυβεσαι, οσο και να τρεχεις, θα σε βρει στη πιο απιστευτη, ισως και την πιο ακαταλληλη στιγμη. αλλα θα σε βρει! καπου παλαιοτερα ειχα διαβασει πως στην αρχαιοτητα πιστευαν πως οι ανθρωποι ηταν κολλημενοι δυο δυο, σαν σιαμαιοι, μαζι, ενα σωμα. και ηταν λεει πολυ δυνατοι και πολυ εξυπνοι. αλλα οι θεοι τους φοβηθηκαν πως καποια μερα θα τους κλεψουν την εξουσια κι ετσι εριξαν κεραυνους, τους χωρισαν στα δυο και με μεγαλους ανεμους τους σκορπισαν ανακατα στη γη. απο τοτε, λεει, ολοι ψαχνουν να βρουν το "αλλο τους μισο"..
   οι ηρωες λοιπον ζουν δυο ζωες παραλληλες, σε μια γκριζα πολη, γκρινιαζουν για τον ιδιο ακριβως λογο -τα κτηρια, τα ασχημα κτηρια που απαρτιζουν το Μπουενος Αϊρες- κυνηγουν τη ζωη σε μια μονοτονη και παρακμιακη -για την Αργεντινη- εποχη και διαδεχονται τις απογοητευσεις της ερωτικης τους ζωης αγνοωντας πως ο ερωτας ζει στο απεναντι παραθυρο. εκει. ακριβως εκει.. ποσο ομως δυσκολο ειναι να βρουμε αυτο που μας ταιριαζει αναμεσα σε τοσους και τοσους που μας περιβαλλουν; μεσα σε αυτο το χαος, ολο και φανταζει πιο δυσκολο.
   αν εχεις ηδη βρει το αλλο σου μισο, εισαι τυχερος. αν παλι οχι, ποτε δεν ξερεις!  απλα μη ψαχνεις να το βρεις στον τελειο αντρα, ή στην τελεια γυναικα. ψαξε να βρεις αναμεσα σε τοσα βλεμματα αυτο που θα εχει τη λαμψη που ταιριαζει σε αυτη των δικων σου ματιων.

με αγαπη και λουλουδια απο το Κωσταδακι..