επισκεψη νουμερο ενα στο χωριο. νουμερο ενα απο τη στιγμη που εγκαταλειφθηκε. νουμερο ενα απο τη στιγμη που αδειασε. που ερημωσε.
ειναι αυτη η αισθηση ξερεις, που στεκεσαι απ'εξω, κοιτας και σκεφτεσαι να μπεις, ή οχι. θελεις, δεν ειναι οτι δε θελεις, αλλα δε μπορεις. ειναι τοσες οι αναμνησεις που εχεις και δε θελεις να τις χαλασεις βλεποντας ενα αδειο σπιτι. προτιμας να ειναι στο μυαλο σου οπως το εζησες τελευταια φορα. ή μαλλον οχι ακριβως "τελευταια", αλλα εστω, εκεινες τις φορες τις παλαιοτερες που αξιζουν. γιατι ξερεις, μπαινοντας μεσα θα ερθουν να σου πιασουν το χερι η θλιψη, η νοσταλγια και θα σου ανοιξουν τα ματια για τα καλα. -κοιτα! κοιτα πως καταντησε. κοιτα καλα, δεν ειναι οπως θυμασαι.
και θα κλεισεις τα ματια σφιχτα. και τα αφτια. να μην βλεπεις και να μην ακους τιποτα.
το μυαλο ομως πως να το κλεισεις;
- μπες μεσα και κλεισε πισω σου την πορτα, μην μπει καμια γατα. αντε, να τελειωνουμε.
η επισκεψη στο χωριο δεν ηταν για εκδρομη. ουτε για να αναπολησουμε το παρελθον. κι ας ηταν το μονο που ηθελα να κανω. εξω απο την πορτα. παντα εξω απο την πορτα.
δεν ξερω σε ποσους απο εσας εχει τυχει, εμενα ομως ειναι η δευτερη φορα που το επαθα. σαν καποιος, ή κατι, να ειναι στην πορτα και να μη σε αφηνει να περασεις. και να νοιωθεις ενα σφιξιμο στο στηθος και στην πλατη. δεν ξερω αν ειναι η αρνηση, δεν ξερω καν αν μονη μου το προκαλω, ομως το νοιωθω.
νομιζω δεν εχω νοιωσει πιο κρυο το σπιτι ποτε στη ζωη μου και σιγουρα δεν ειναι απο τα επιπλα που λειπουν, ή τη σομπα που ειναι κλειστη. ειναι οι ανθρωποι του που λειπουν, αυτοι που ζουσαν εκει και που παντα με περιμεναν. με το σφιξιμο λοιπον και εντονη την απροθυμια να μπω πιο μεσα, συνεχιζω. το σπιτι εχει την ιδια μυρωδια, οπως και τοτε. μπορει βεβαια να μην μυριζει ζεστο τσαι, ή φρεσκοψημενη τυροπιτα οπως συνηθιζε να μυριζει τα πρωινα, ομως εχει -διακριτικη ακομη- τη μυρωδια της. κι ας εχει τοσα χρονια που εφυγε.
προσπαθησα να βοηθησω οσο πιο γρηγορα γινεται για να τελειωνουμε με τη δουλεια μας εκει χωρις να κοιταζω γυρω μου και βγηκα εξω. θε μου ποσες αναμνησεις! εκανα ενα γυρο ολο το σπιτι απ'εξω, στον κηπο, στο κουζινακι απο πισω, στους σταβλους.. αν εκλεινα τα ματια ξερεις ολα ηταν εκει. κι εκεινη ηταν εκει.
δε ξερω αν με πιανει καταθλιψη μονο επειδη το σπιτι ειναι αδειο, ή επειδη γενικοτερα επικρατει αυτη η εικονα στο χωριο. ξερω ομως τοσο πολυ καλα οτι μου λειπει. μου λειπουν ολα αυτα που ειχα εκει και που πλεον δε μπορω να εχω.
γιαγια;
σε θυμαμαι. σε ακουω.
κι αυτο που με φοβιζει πιο πολυ ειναι πως μια μερα μπορει να μη θυμαμαι καν τη φωνη σου..
ειναι αυτη η αισθηση ξερεις, που στεκεσαι απ'εξω, κοιτας και σκεφτεσαι να μπεις, ή οχι. θελεις, δεν ειναι οτι δε θελεις, αλλα δε μπορεις. ειναι τοσες οι αναμνησεις που εχεις και δε θελεις να τις χαλασεις βλεποντας ενα αδειο σπιτι. προτιμας να ειναι στο μυαλο σου οπως το εζησες τελευταια φορα. ή μαλλον οχι ακριβως "τελευταια", αλλα εστω, εκεινες τις φορες τις παλαιοτερες που αξιζουν. γιατι ξερεις, μπαινοντας μεσα θα ερθουν να σου πιασουν το χερι η θλιψη, η νοσταλγια και θα σου ανοιξουν τα ματια για τα καλα. -κοιτα! κοιτα πως καταντησε. κοιτα καλα, δεν ειναι οπως θυμασαι.
και θα κλεισεις τα ματια σφιχτα. και τα αφτια. να μην βλεπεις και να μην ακους τιποτα.
το μυαλο ομως πως να το κλεισεις;
- μπες μεσα και κλεισε πισω σου την πορτα, μην μπει καμια γατα. αντε, να τελειωνουμε.
η επισκεψη στο χωριο δεν ηταν για εκδρομη. ουτε για να αναπολησουμε το παρελθον. κι ας ηταν το μονο που ηθελα να κανω. εξω απο την πορτα. παντα εξω απο την πορτα.
δεν ξερω σε ποσους απο εσας εχει τυχει, εμενα ομως ειναι η δευτερη φορα που το επαθα. σαν καποιος, ή κατι, να ειναι στην πορτα και να μη σε αφηνει να περασεις. και να νοιωθεις ενα σφιξιμο στο στηθος και στην πλατη. δεν ξερω αν ειναι η αρνηση, δεν ξερω καν αν μονη μου το προκαλω, ομως το νοιωθω.
νομιζω δεν εχω νοιωσει πιο κρυο το σπιτι ποτε στη ζωη μου και σιγουρα δεν ειναι απο τα επιπλα που λειπουν, ή τη σομπα που ειναι κλειστη. ειναι οι ανθρωποι του που λειπουν, αυτοι που ζουσαν εκει και που παντα με περιμεναν. με το σφιξιμο λοιπον και εντονη την απροθυμια να μπω πιο μεσα, συνεχιζω. το σπιτι εχει την ιδια μυρωδια, οπως και τοτε. μπορει βεβαια να μην μυριζει ζεστο τσαι, ή φρεσκοψημενη τυροπιτα οπως συνηθιζε να μυριζει τα πρωινα, ομως εχει -διακριτικη ακομη- τη μυρωδια της. κι ας εχει τοσα χρονια που εφυγε.
προσπαθησα να βοηθησω οσο πιο γρηγορα γινεται για να τελειωνουμε με τη δουλεια μας εκει χωρις να κοιταζω γυρω μου και βγηκα εξω. θε μου ποσες αναμνησεις! εκανα ενα γυρο ολο το σπιτι απ'εξω, στον κηπο, στο κουζινακι απο πισω, στους σταβλους.. αν εκλεινα τα ματια ξερεις ολα ηταν εκει. κι εκεινη ηταν εκει.
δε ξερω αν με πιανει καταθλιψη μονο επειδη το σπιτι ειναι αδειο, ή επειδη γενικοτερα επικρατει αυτη η εικονα στο χωριο. ξερω ομως τοσο πολυ καλα οτι μου λειπει. μου λειπουν ολα αυτα που ειχα εκει και που πλεον δε μπορω να εχω.
γιαγια;
σε θυμαμαι. σε ακουω.
κι αυτο που με φοβιζει πιο πολυ ειναι πως μια μερα μπορει να μη θυμαμαι καν τη φωνη σου..
