Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

Χριστουγεννα να σου τυχουν


  

πρωτη φορα εδω. πρωτη φορα στην Αθηνα, πρωτη φορα με κριση αισθητη πιο πολυ απο ποτε, πρωτη φορα χωρις την οικογενεια και μακρυα απο οτιδηποτε συνηθισα τοσα χρονια. και να φανταστεις οτι καποτε ελεγα πως ολα τα χρονια της ζωης μου θα περναω τις γιορτες με αγαπημενα μου συγγενικα προσωπα. κατσε, θα μου πεις, δεν εισαι δα και στην αλλη ακρη του κοσμου, ουτε ειναι πως δεν εχεις κανεναν εδω που εισαι! ενταξει, ολα καλα, αλλα παντα σου λειπει αυτο που δεν εχεις. κι ας το ειχες τοσα χρονια και το θεωρουσες δεδομενο. κι ας ελεγες μερικες φορες "αχ και να 'μουν καπου αλλου". και τωρα καπου αλλου θα ηθελα να ημουν. εκει, μαζι τους.

  αν μπορουσα να εβαζα σε μια βαλιτσα ολα αυτα που αγαπαω, ολους αυτους που αγαπαω και να τους κουβαλουσα μαζι μου, οπουδηποτε πηγαινω κι οποια στιγμη θελω να εισαι σιγουρος οτι θα το εκανα. γιατι το να περνας στιγμες μαζι με αγαπημενα προσωπα δεν αναπληρωνεται με κανενα γραμμα, με κανενα τηλεφωνημα και σιγουρα με καμια βιντεοκληση στο σκαηπ.

  φετος λοιπον οι γιορτες θα ειναι διαφορετικες. θα ειναι γιορτες με ανθρωπους που τις περασμενες γιορτες γνωριζα ελαχιστα, ομως στη διαρκεια ενος χρονου εξελιχθηκαν σε φιλους καλους, φιλους που σιγουρα ειναι η αμεσως επομενη επιλογη μου για να ειμαι μαζι τους αυτες τις μερες, αφου δεν μπορω να ειμαι με την οικογενεια μου. κι αν ακουω μερικους απο σας να λετε ποσο μισειτε τις οικογενειακες συγκεντρωσεις και τα τραπεζωματα με συγγενολογια, ξερω πως μεσα σας, σας λειπουν οταν δε τα εχετε. εστω και λιγο.

  κι ολα αυτα που λειπουν, ειναι συνηθως στιγμες, συναισθηματα και εικονες απο τα παιδικα χρονια. τοτε που η μονη μας ανυπομονησια ηταν για το ποτε θα μας φερει ο αγιος βασιλης το δωρο (τι εννοεις δεν υπαρχει αγιοσβασιλης;), η μονη μας στεναχωρια για το οτι δε χιονισε τη μερα των χριστουγεννων οπως βλεπαμε να γινεται στις ταινιες, η μονη μας σκοτουρα που θα ξοδεψουμε τα λεφτα-χαρτζιλικι των χριστουγεννων και σιγουρα το μονο "χαρατσι" που πληρωναμε ηταν αυτο της τυροπιτας απο το φουρνο της γειτονιας για κολατσιο στο ενδιαμεσο απο τα καλαντα. 

  κι αυτες οι μυρωδιες; μελομακαρονα, κουραμπιεδες, χοιρινο, κοτοπουλο -παντα με γεμιση- (στην οικογενεια μου ποτε δε προτιμησαμε γαλοπουλα), ρολο με κιμα, θυμιαμα και μυρτω απο τις γιαγιαδες που γυρνουσαν απο την εκκλησια. αλλο παλι και τουτο! ξυπνουσες πρωι πρωι (καλα, οχι και τοσο πρωι εδω που τα λεμε) να δεις με την ησυχια σου το παιδικο προγραμμα στην τηλεοραση κι ερχονταν οι γιαγιαδες γεματες χαρα να σε φιλησουν και να σε πασαλειψουν με σαλια και μυρτω αρτι αφιχθεισες απο την πρωινη λειτουργια. και να σου μπουκωνουν και το στομα με αντιδωρο πριν καλα καλα πιεις το γαλα με το νεσκουικ σου. και σαν να μην εφτανε ΑΥΤΗ η ενοχληση, αρχιζαν μετα και τα "χρονια πολλα" σε ντεσιμπελ συναυλιας σε ανοιχτο γηπεδο, να μη μπορεις να ακουσεις και το μεταγλωτισμενο καρτουν.

  η συνεχεια γνωστη. γονεις να σε μαλωνουν για να σηκωθεις πια απο αυτο το χαζοκουτι, να ντυθεις και να βοηθησεις στο στρωσιμο του τραπεζιου κι εσυ να πηγαινοφερνεις το απροθυμο σωμα σου περα δωθε με την εκαστοτε πιατελα (να βουτας ομως και κατι στο ενδιαμεσο) ζαλισμενη απο τις φωνες και την ελλειψη υπνου. μετα ολοι στο τραπεζι να περιμενουν τη νοικοκυρα να καθισει για να αρχισουν τα "χρονια πολλα" και τα "στην υγεια μας" και νά σου τσουγκρισμα στα ποτηρια και τα μαχαιροπηρουνα να παιρνουν φωτια. το μονο που μισουσα εκεινες τις μερες ηταν τα περισσευματα. βλεπεις εμεις δεν ειχαμε σκυλο να τον μπουκωνουμε με οτι περισσευε απο εκεινη τη μερα κι ετσι για καμια βδομαδα μετα τρωγαμε απο τα χριστουγεννιατικα. αυτη η υπερβολη στις μεριδες πια!

  βεβαια, μια απο τις καλυτερες στιγμες εκεινης της ημερας ηταν η στιγμη για το επιδορπιο. ηταν και η στιγμη που ανοιγα στα κρυφα τα κουτια απο τα ζαχαροπλαστεια που ειχαν φερει οι καλεσμενοι και αναλογως το γλυκο ερχοταν και η γκριματσα. στα γλυκα της νονας μου παντα ειχα τη φατσα της απογοητευσης. σιροπιαστα και συνηθως με ξηροκαρπια. ξερεις, μπακλαβα, κανταϊφι και τετοια. τι μανια κι αυτη η γυναικα. "δε τα τρωμε αυτα" της ειχα πει μια φορα οταν ημουν μικρη. μαλλον το θεωρησε ομως αστειο, γιατι συνεχισε καθε χρονο να φερνει σιροπιαστα. για καβατζα βεβαια, η μαμα μου ειχε φτιαξει κι ενα γλυκο της αρεσκειας μου. οχι οτι ειμαι δυσκολη στα γλυκα, αλλα να, μπορει οι υπολοιποι να φερνανε τουρτες με φρουτα ή κατι αλλο χωρις σοκολατα και τοτε ηταν ολα δικα της. 

  η μαμα μου ειναι απο τα ατομα που μισω για ΕΝΑ λογο: εχει υπογλυκαιμια (με χαρτι απο το γιατρο σου λεω!) και οσα γλυκα και να φαει (με την αδεια του γιατρου λεει) δε βαζει γραμμαριο.
  
  το αμεσως επομενο πραγμα που βαριομουν θανασιμα εκεινη τη μερα ηταν η ωρα που μαζευαμε το τραπεζι αφου ειχαν φυγει ολοι. οχι οτι θα επλενα τα πιατα, η μαμα ποτε δε με αφηνε ουτε εμενα ουτε την αδερφη μου, αλλα μετα απο τοσο φαγοποτι που να κουνηθεις! και μονο το να σηκωθεις απο τη καρεκλα του τραπεζιου φανταζε κατορθωμα. και οι επομενες ωρες φυσικα αφιερωμενες σε μενα και το κρεβατι μου να παριστανω την αρρωστη που κουραστηκα τοσο. δεν ημουν τεμπελα, οχι. απλα λιγο παραπανω ντραμα κουην απο την αδερφη μου.

  κι αν ολα αυτα που περιγραφω απο αυτα που θυμαμαι απο την παιδικη μου ηλικια ακουγονται βαρετα, "κατι απο τα ιδια" ή εστω ακουγομαι σαν να παραπονιεμαι, δε θα αλλαζα τιποτα! ουτε φυσικα και προκειται να αλλαξω κατι φετος. μπορει πλεον να μην ειμαι παιδι, μπορει να μην κανω γιορτες με την οικογενεια μου, μπορει να οργανωσω/μαγειρεψω μονη μου το χριστουγεννιατικο τραπεζι για τους φιλους μου και να κανω οτι εκανε η μαμα μου τοσα χρονια -συμπεριλαμβανομενου και το πλυσιμο των πιατων- ομως δε θα αλλαξω το παραμικρο απο οτι εχω συνηθισει να ζω τοσα χρονια στις γιορτες. 

  κι αφου πλεον εχουμε φτασει δυο μερες πριν απο την ημερα των χριστουγεννων, η λιστα με τα ψωνια ειναι ηδη διεγραμμενη, τα ψωνια στο ψυγειο, το σπιτι ηδη στολισμενο και ανυπομονω τρελα να μπω στην κουζινα. γιατι τετοια χριστουγεννα ευχομαι να μου ξανατυχουν. χριστουγεννα με ανθρωπους που αγαπω.




μελομενα και αχνοπασπαλισμενα χριστουγεννα σε ολους
απο το κωσταδακι!