σχέση εξ' αποστάσεως: ναι η όχι;

   σε μια σχέση τα πράγματα είναι όμορφα. Τουλάχιστον στην αρχή! Βγαίνεις έξω με τον σύντροφό σου, πηγαίνετε για φαγητό, ποτό, καφέ, περνάτε ατέλειωτες ώρες παρέα και προσπαθείς να γεμίσεις το χρόνο σου μαζί του. Θα πάτε σινεμά, θα γνωρίσετε ο ένας τους φίλους του άλλου και θα κάνετε κοινές παρέες. Όλα καλά μέχρι εδω.. αυτά όπως είπαμε, στην αρχή. Με τον καιρό θα αρχίσουν τα καυγαδάκια, οι παρεξηγήσεις, οι τσακωμοί, οι επανασυνδέσεις.. και πάλι από την αρχή!

   τί γίνεται σε μία σχέση όμως που είναι στη μέση η απόσταση; Μπορεί να έχει την ίδια ή και μεγαλύτερη διάρκεια από την εξ'επαφής; Μήπως η απόσταση είναι σημαντικός παράγοντας για τη διάλυση μιας τέτοιας σχέσης; Εντάξει, η αλήθεια είναι οτι ποτέ δεν επιδίωξα μια τέτοια σχέση γιατί πολύ απλά πίστευα -και πιστεύω- οτι δεν μπορεί να υπάρχει διάρκεια. Και μάλιστα πιστεύω οτι η τριβή μπορεί να επέλθει πολύ πιο γρήγορα. Και μάλιστα μπορώ να σας παραθέσω μερικά από τα επιχειρήματά μου.

   βέβαια θα πρέπει να παραδεχτώ οτι μια σχέση η οποία ξεκινάει όντας και οι δύο στην ίδια πόλη (χωριό -όπως θέλεις πες το) και στη συνέχεια ο ένας εκ των δυο αναγκαστεί να φύγει κάπου μακριά, μιλάμε για μια διαφορετική περίπτωση. Ήδη έχει περάσει ο απαιτούμενος χρόνος για να μπορέσεις να δεις αν ο άλλος σου ταιριάζει και περνάς καλά μαζί του, οπότε έρχεται το ερώτημα αν μπορεί η σχέση αυτή να αντέξει την απόσταση (για μικρό ή μεγάλο διάστημα)

   αν όμως μια σχέση ξεκινά από απόσταση και παραμένει σε απόσταση, λυπάμαι αλλά δεν πιστεύω οτι μπορεί να έχει διάρκεια μέσα στο χρόνο. Το μόνο που θα καταφέρεις είναι να προσπαθείς να αποζυμήσεις στιγμές που κανονικά θα ζούσες σε δύο μήνες για παράδειγμα, μέσα σε δυο μέρες ή και μία εβδομάδα -εξαρτάται πάντα από το πόσος χρόνος σου είναι διαθέσιμος για να δεις τον σύντροφό σου. Κι αυτό να είσαι σίγουρος οτι λειτουργεί εντελώς αντίθετα από το πως το περίμενες. Οι λίγες ώρες που θα έχετε για να περάσετε όμορφα θα γίνουν ασφυκτικός κλοιός για να πνίξουν εσένα, το σύντροφό σου ή και τους δυο σας μαζί..

   και οι στιγμές αποχαιρετισμού; Αυτές που τις βάζεις; Α, δε ξερω για σας, αλλά εγώ με τους αποχαιρετισμούς δε τα πάω καλά! Εκεί που είσαι μια χαρά καλά και έχεις συνηθίζει τον άλλον και είστε μες τις γλύκες, έρχεται η ώρα που θα πρέπει να επιστρέψεις στο "ρίαλ λάιφ" και να αποχωριστείς το ταίρι σου. Δάκρυα, υστερίες, μαύρη θλίψη και τα λοιπά. Και μετά; Μετά, τι; Μετά θα γυρίσει αυτός στην καθημερινότητά του, εσύ στη δική σου, θα μιλάτε από το τηλέφωνο, θα μαλώνετε, θα ανάβουν τα αίματα, θα λέτε και δυο κουβέντες παραπάνω και θα κλείνετε το τηλέφωνο στα μούτρα. Και πως τα ξαναβρίσκεις από το τηλέφωνο; Δύσκολα τα πράγματα και εγώ απάντηση δεν έχω. Αν έχεις εσύ, την περιμένω.. Και τις στιγμές που θα έχεις τις μαύρες σου και το μόνο που θα θέλεις είναι μια αγκαλιά, ποιές λέξεις μπορούν να αντικαταστήσουν μια αγκαλιά;

   τα συμπεράσματα δικά σας. Κι αν πάλι είχατε μια εμπειρία σχέσης εξ'αποστάσεως με χαρά θα δω να αντικρούσετε τα επιχειρήματά μου.. Δε περιγράφω άλλο (κλεμμένο από τον Χειλάκη)

(από το μπερδεμένο μυαλό της Κωσταντάκι --> για το μπλογκ.)