Ο λόγος για το έργο “Ο Χιονάνθρωπος και το κορίτσι”, που κάνει πρεμιέρα σήμερα στις 11.30 μ.μ. στο Βασιλικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Γιάννη Παρασκευόπουλου. Με αυτή την αφορμή ο Ευγένιος Τριβιζάς μιλά στη “Μ” για τη συγγραφή, για την ευαίσθητη παιδική ψυχή, για το θέατρο.
Ε: Οι ήρωες των βιβλίων σας επιχειρούν συχνά το ακατόρθωτο. Η επίτευξη του στόχου αυτού μπορεί να είναι εφικτή, τελικά, μόνο στη σφαίρα του φανταστικού και του παραμυθιού;
Α: Η ανθρώπινη πρόοδος είναι μια συνεχής προσπάθεια επίτευξης του ακατόρθωτου. Ο άνθρωπος έχει καταφέρει να πετάξει στους ουρανούς, να κάνει το σκοτάδι φως, να περπατήσει στα αστέρια. Φαντασία, δηλαδή η ικανότητα να φανταζόμαστε το ανύπαρκτο, η διαδικασία του να σχηματίζουμε στο νου μας εικόνες ή ιδέες πέρα από την εμπειρική πραγματικότητα έχει άμεση σχέση με την επιστημονική πρόοδο. Όσο μάλιστα οι επιστήμονες διερευνούν όλο και μεγαλύτερες εκτάσεις χώρου, όσο ανατέμνουν όλο και μικρότερες μονάδες ύλης, τόσο και πιο δυσδιάκριτη καθίσταται η διαχωριστική γραμμή μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η επιστήμη δεν είναι τίποτα άλλο παρά εφηρμοσμενη φαντασία. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι στην κβαντική φυσική, για παράδειγμα, τα συστατικά στοιχεία της πραγματικότητας που μας περιβάλλει, τα άτομα, είναι δυνατόν να υπάρχουν σε δυο διαφορετικούς χώρους την ίδια στιγμή; Άρα, δεν ήταν και τόσο παράλογος ο ισχυρισμός της βασίλισσας στην “Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων” ότι στη χώρα τους επιτυγχάνουν τρία ανέφικτα πράγματα προτού καν πάρουν το πρόγευμά τους.
Ε: “Ο Χιονάνθρωπος και το κορίτσι” είναι ένα έργο που περιλαμβάνει 68 ρόλους, πράγμα που ίσως και να το καθιστά “δυσλειτουργικό” για να ανεβεί στο σανίδι. Παρόλα αυτά ευτύχησε να παρουσιαστεί στο θέατρο. Γιατί επιλέξατε να είναι τόσο πολυπρόσωπο;
Α: Το είχα γράψει αρχικά για σχολικές παραστάσεις. Οι σχολικοί θίασοι αντιμετωπίζουν το αντίθετο πρόβλημα από εκείνο των κρατικών και επαγγελματικών σκηνών. Οι οικονομικές δυσκολίες αναγκάζουν τα επαγγελματικά σχήματα να μειώνουν όλο και περισσότερο τον αριθμό των επί σκηνής προσώπων. Αντίθετα, σε σχολικές παραστάσεις το ζητούμενο είναι να συμμετέχουν όσο το δυνατό περισσότερα παιδία. Παρόλα αυτά το έργο ευτύχησε να ανεβεί από εμπνευσμένους σκηνοθέτες όπως ο Σωτήρης Χατζάκης και ο Θωμάς Μοσχοπουλος, που δεν δείλιασαν μπροστά σε ένα τόσο πολυπρόσωπο και απαιτητικό έργο.
Ε: Πώς συνδυάζεται η εγκληματολογία με τη συγγραφή παιδικού βιβλίου; Αποτελεί ο ένας τομέας αντίβαρο στον άλλο;
Α: Τόσο ο εγκληματολόγος όσο και ο ποιητής παραμυθιών παρατηρεί όσα για τους πολλούς περνούν απαρατήρητα. Και για τους δυο το φαινομενικά ασήμαντο μπορεί να έχει καθοριστική σημασία. Ενα καλαμάκι πορτοκαλάδας, ένα ξυλάκι παγωτού, ένα κουκούτσι κερασιού, ένα χρυσόχαρτο από σοκολατάκι, ένα καμένο σπίρτο μπορεί να κρύβει τόσο τη λύση ενός ειδεχθούς εγκλήματος όσο και ενα υπέροχο παραμύθι. Επίσης, πολλά από τα θέματα τα οποία πραγματεύεται η σύγχρονη εγκληματολογία, για παράδειγμα η ενοχή, η παραβατικοτητα και η τιμωρία, προσφέρουν πλούσιο υλικό για τα βιβλία μου. Όπως η δίκη και καταδίκη από γαιοκτήμονες ενός σκιάχτρου που ονειρεύεται να πετάξει στο “Όνειρο του σκιάχτρου”, οι αβάσταχτες τύψεις και ένοχες της μικρής Άννας στη “Νύχτα της μπανανόφλουδας”, οι εξωφρενικοί τρόποι εκτέλεσης καταδίκων στο “Τηγάνι του δήμιου”, ή η απροσδόκητη συνάντηση ενός διαρρήκτη και ενός φιλάργυρου μέσα σε ένα χρηματοκιβώτιο στις “Χελώνες του βαρόνου”.
Ε: Τι πρέπει να προσέχει ο συγγραφέας όταν απευθύνεται στην ευαίσθητη παιδική ψυχή;
Α: Πρέπει να μην υποτιμά τη νοημοσύνη τους. Τα παιδιά ωριμάζουν πολύ νωρίτερα και αντιλαμβάνονται πολύ περισσότερα απ’ όσα θέλουμε να πιστεύουμε. Επίσης, πρέπει να αποφεύγει τον κραυγαλέο διδακτισμό που απωθεί το παιδί και έχει συχνά το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.
Ε: Πόσο ακατόρθωτο ή κατορθωτό είναι να βγει το θέατρο “νικητής” από την ευρύτερη κοινωνικοπολιτική κρίση που επικρατεί σήμερα στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο;
Α: Το θέατρο, όσο συνεχίζει έστω και με μέσα πενιχρά, έστω και αγνοημένο, και με καταρρακωμένη αυλαία να κατακτά το ενδιαφέρον και την αγάπη των θεατών, θα βγαίνει πάντα νικητής. Αν από τα σανίδια της σκηνής φτιάχναμε καράβια, τα καράβια αυτά ποτέ δεν θα ναυαγούσαν.
0 κομεντς:
Δημοσίευση σχολίου